Tuesday, December 11, 2007

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Όσοι δεν αφήνονται να παρασυρθούν από τον ιοβόλο κυνισμό τους κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων ημερών αλλά αντιθέτως σκηνογραφούν τις ρούγες αντλώντας έμπνευση από τις σελίδες του Ντίκενς και του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν,ας μην περιμένουν αδίκως τις τολύπες του χιονιού να συμβάλλουν στην πλασματική διάσταση της πόλης,αυτήν που ο εορταστικός της στολισμός εμμένει να επινοεί.Οι κλιματικές αλλαγές δεν υπονομεύουν μόνο την ποιότητα της ζωής μας,ανατρέποντας ισορροπίες στον φυσικό κόσμο(ελπίζω ακόμα όχι αμετάκλητα,αν και οι προρρήσεις των ειδικών μόνο νηπενθείς δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν),αλλά εισβάλλουν απειλητικά και στον κόσμο των παραμυθιών.
Πιθανότατα σε μερικά χρόνια η περιγραφή χιονοστεφών πολιτειών,μέσα στις οποίες εκτυλίσσονται οι φανταστικές ιστορίες των χειμαζόμενων πρωταγωνιστών τους,από μόνη της να ηχεί εξωπραγματική στα παιδικά αφηγήματα.
Προς το άμεσο παρόν όμως δεν διακυβεύεται ο κόσμος του μυθολογήματος αφού στο γιορτινό παζάρι θα ψωνίσουμε αφειδώς την παραμυθία μας.Σε προθήκες που θάλπουν αντανακλάται η ξέχειλη εθιμική συγκίνηση,απαραίτητο τελετουργικό για να εισέλθουμε σε μια ουτοπία που συντηρούν οι ίδιοι της οι θεσμοί-η μέθεξη στην αφθονία και η μέθη της κατανάλωσης.Επίπλαστες επιθυμίες,νόθα αποκυήματα που γεννούν η διαφημιστική υπερβολή και η επωδή της στέρησης,σκεδάζονται σε ένα κυκεώνα ιριδωτής φωτοχυσίας,ευοσμιών που σκορπίζουν μοσχοβολιστά γλυκύσματα και λοιπά εδώδιμα,και χρωμάτων που λες και αναβλύζουν από κάποια θερμοπηγή,για να μας μεταφέρουν ως δια μαγείας σε περασμένες ηλικίες,σε στιγμές που έχουν πια χαθεί.
Γιατί όμως αναζητούμε απεγνωσμένα την παυσίλυπη γοητεία του μύθου αφού η ίδια η νεοελληνική πραγματικότητα συνιστά ένα παραμύθι,καίτοι κακότεχνο:ισονομία,κοινωνική δικαιοσύνη,σεβασμός στο σύνταγμα και στα απορρέοντα από αυτό δικαιώματα,στο συνάνθρωπό μας,στο περιβάλλον, όλα εκείνα τα αυτονόητα που ακυρώνονται χάριν της διαφθοράς,της αδιαφάνειας,της ποδηγέτησης της δικαστικής λειτουργίας,της πληθώρας πορισμάτων,εκθέσεων και Ε.Δ.Ε. που προορίζονται για κάποιο ανήλιαγο συρτάρι,των μύριων υπόρρητων κατηγοριών χωρίς σαφή αποδέκτη,της ατιμώρητης κρατικής παραβατικότητας,της κούρασης που επέρχεται από την λατρεία του προφανούς και την έλξη του τίποτα.
Ένα παραμύθι,διαφορετικό από τ'άλλα,καθώς μέσα σ'αυτό ο Τζορτζ Μπέιλυ θα προτιμούσε να είχε χάσει παντελώς την ακοή του,ο πρίγκηπας του Oscar Wilde θα έψαχνε μάταια την ευτυχία που θα τιτλοφορούσε τη συγκινητική του ιστορία και ο Γιάννης ο βλογημένος δεν θα άνοιγε την πόρτα του για να προσφέρει φιλοξενία σ'έναν φτωχό άγιο.

4 Comments:

At 12/11/07, 10:27 PM , Blogger ci said...

Για παραμύθια δεν ξέρω, αλλά χιόνι πάντα θα υπάρχει..
Φιλιά, ευχάριστη έκπληξη η αποψινή:)

 
At 12/12/07, 3:01 AM , Blogger jane said...

για χιονι δεν ξερω..αλλα παραμυθια παντα θα υπαρχουν.

 
At 12/12/07, 3:09 AM , Blogger jane said...

και μια που δεν μου επιτρεπεται ο σχολιασμος στην προηγουμενη αναρτηση, θα δρασω αντιδραστικα θετοντας το ερωτημα μου-θρασυς ουσα- εδω.
γιατι βαριανασαινεις πανω απ'τα κειμενα σου? ποτε εχασες τη μαχη με τις αμυνες σου?(και δε σε ρωταω με την αφελεια της ηλικιας μου,ειναι ερωτηση ενος κυνικου προς εναν αλλο)

 
At 12/12/07, 11:15 AM , Blogger still ill said...

Αμάν,ούτε λίγες νιφάδες μηδενισμού δεν αφήνετε να πέσουν,έτσι για αλλαγή,και αμέσως να εγείρετε ενστάσεις:)
Μακάρι Citronella μου να ισχύει η διαπίστωσή σου,για να διαβάζουμε τέτοιες όμορφες ιστορίες.Τις καλημέρες μου στην πρωινή Δράμα.

Καμιά θρασύτητα Jane,ίσως εγώ θα πρέπει να ζητήσω συγγνώμη που κάποιες φορές κλείνω τα σχόλια,απλά σε κάποια σημειώματα που είναι κραυγαλέα αυτοαναφορικά δεν βλέπω τι μπορεί να σχολιάσει κάποιος.Πάντως μην περιμένεις απάντηση στα ερωτήματά σου,αφού και εγώ ακόμη την αναζητώ.Τι να πω;Μάλλον είμαι θύμα των κακών αναγνωσμάτων(βλακ χιούμορ).Ένα τελευταίο-αυτό που ξενίζει στο νεαρό της ηλικίας σου δεν είναι η αφέλεια(σχετική άλλωστε σαν έννοια) αλλά ο κυνισμός που αναφέρεις.

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home